Dimităr Grekov: differenze tra le versioni

Versione delle 21:53, 2 giu 2009

Versione delle 21:54, 2 giu 2009

Riga 18:

Nacque a [[Bolhrad]], in [[Bessarabia]], nell'odierna [[Ucraina]]. Su padre era un commerciante. Si diplomò al liceo centrale di Bolhrad nel [[1868]]. Grekov si laureò quindi in giurisprudenza all'accademia di [[Aix-en-Provence]] nel [[1875]]. Negli anni successivi lavorò come avvocato a [[Brăila]], in [[Romania]]. Dopo l'indipendenza della Bulgaria ricoprì l'incarico di presidente della corte suprema a Sofia ([[1879]]). Si unì al partito conservatore e prese parte al governo di [[Todor Burmov]], come ministro della giustizia, e al primo governo di [[Todor Tărnovski]], come ministro della giustizia, e temporaneamente come ninistro degli interni ([[1879]]-[[1880]]). Dal [[1881]] divenne vicepresidente del Consiglio di Stato (1881-[[1882]]) e ministro della giustizia nel governo di [[Leonid Sobolev]] (1882-[[1883]]). Nel [[1884]] divenne membro ordinario della Compagnia letteraria bulgara, oggi Accademia Bulgara delle Scienze.

Dopo l'unificazione della Rumelia Orientale con il principato di Bulgaria venne incaricato dal principe [[Alessandro I di Bulgaria|Alessandro I]] di una fallimentare missione diplomatica presso il re serbo Milan. Nel [[1886]] ricoprì l'incarico di rappresentante diplomatico a [[Costantinopoli]]. Durante il periodo della crisi dopo l'abdicazione del principe Alessandro I nel 1886 Grekov si unì al partito nazional-liberale. Prese parte alla delegazione che condusse trattative per l'insediamento sul trono bulgaro di [[Ferdinando I di Bulgaria|Ferdinando di Sassonia-Coburgo-Gotha]]. Dal [[1890]] al [[1894]] prese parte al governo di [[Stefan Stambolov]], dal [[2 novembre]] [[1890]] al [[19 maggio]] [[1894]] fu ministro degli interni, mentre dal [[20 settembre]] [[1891]] al [[13 febbraio]] [[1892]] fu anche temporaneamente ministro della giustizia.

След убийството на Стамболов през 1895 г. е лидер на Народнолибералната (Стамболова)партия, който пост заема до 1897 г. След това подава оставка, напуска и самата партия и се отдава на адвокатска дейност. Поради близките му контакти с двореца през януари 1899 княз Фердинанд му възлага формирането на правителство, в което останалите министри са от Либералната партия(Радослависти). Полага усилия да вкара в управлението своите бивши съмишленици - стамболовистите, което среща силен отпор от радославистите. На 13 октомври 1899 г. е принуден да подаде оставка. Веднага след това отново става лидер на Народнолибералната (Стамболова)партия, който пост заема до неочакваната си смърт през май 1901 г.