Il testo delle costituzioni imperiali conteneva la ''[[inscriptio]]'' con il nome dell'[[imperatore]] emittente e del destinatario, e la ''[[subscriptio]]'' con il luogo e la data dell'emanazione del provvedimento.
{{chiarire|Al pari del quasi coevo ''[[Codice Ermogeniano|Codex Hermogenianus]]'' continuò a essere impiegato anche dopo l'emanazione del ''Codex Theodosianus'', e fu impiegato dai compilatori del ''Novus Codex Iustinianus'' come fonte dalla quale attingere i più antichi rescritti (cfr. cost. ''Haec quae necessario'', pr.: ''Haec, quae necessario corrigenda esse multis retro principibus visa sunt, interea tamen nullus eorum hoc ad effectum ducere ausus est, in praesenti rebus donare communibus auxilio dei omnipotentis censuimus et prolixitatem litium amputare, multitudine quidem constitutionum, quae tribus codicibus Gregoriano et Hermogeniano atque Theodosiano continebantur, illarum etiam, quae post eosdem codices a Theodosio divinae recordationis aliisque post eum retro principibus, a nostra etiam clementia positae sunt, resecanda, uno autem codice sub felici nostri nominis vocabulo componendo, in quem colligi tam memoratorum trium codicum quam novellas post eos positas constitutiones oportet''; cost. ''Summa rei publicae'', § 1: ''…magnum laborem commisimus, per quem tam trium veterum Gregoriani et Hermogeniani atque Theodosiani codicum constitutiones quam plurimas alias post eosdem codices a Theodosio divinae memoriae ceterisque post eum retro principibus, a nostra etiam clementia positas in unum codicem felici nostro vocabulo nuncupandum colligi praecipimus rell.'').}}